پيام
+
عارفي مي رفت روزي در رهي /با دل دانا و جان آگهي /ناگهش آمد به گوش از روزني/كاين سخن مي گفت با شويي زني/بگذرانم از تو گرنان ناريم/تشنه و بي آب و نان بگذاريم/هم اگر شبها نياري روشني /هم اگر ندهي مرا پوشيدني/جمله اينها بگذرانم اي عزيز/از تو اينها من نخواهم هيچ چيز/
محبان الحسن
89/1/18
باد صبا
ليك اگر بر من گزيني ديگري/يا برخسار دگر زن بنگري/نگذرانم از تو هرگز اين گناه /نيكي ازمن ديگر اي شوهر مخواه / مرد عارف اينسخن را چون شنيد/نعره ي بي اختيار از جان كشيد/زد گريبان چاك و بيهوش اوفتاد/ جوي اشك از ديدگان رو بر گشاد
باد صبا
جمع شد بر گرد او برنا وپير/هين چه ديدي اي تو بينا وخبير/اين بناي عقل هوشت از كجاست/آتشي پيدا نه ، جوشت از كجاست/گفت آتش هم نهان هم ظاهر است/چشمتان اما زديدن قاصر است/آمد از غيبم به گوش جان خطاب/كاي تو تو مانده و زپس نهصد حجاب/گر نكو نبود نماز وروزه ات/ور نباشد طاعت هر روزه ات/گر گنه آري سوي من كوه كوه/زانچه آيد هر دو عالم زان ستوه
باد صبا
من بيامرزم زفيض عام خود /خوانده ام غفار مطلق نام خود/مغفرت هر معصيت را طالبست/اهل عصيان را سوي خود جاذبست/مغفرت آري بود عصيان طلب/چونكه عصيان شد ظهورش را سبب/بحر وخورشيد از پي فهم شماست / ورنه اين تنثيلها عين خطاست/پيش آن بحر كران پيچ پيچ / جمله كون و مكان هيچ است هيچ/با چنين درياي عفو بي كران/كش نه آغازي نه انجامي توان/
باد صبا
كفر باشد نااميديهايمان/گر چه باشد چون (صفايي) جرمتان/من نيم نوميد از آن بحر كرم /اي هزاران خاك عالم بر سرم/گفت آن عارف كه با من گفت باز/آن نگار روح بخش دلنواز
باد صبا
هر گناهي را بيامرزم ولي /مي نبخشم گر به جز من مايلي/ گر تورا در دل هواي غير ماست ترك آن دل كن كه آتش را سزاست/
باد صبا
چون تو را با غير بيند در نشاط/غيرتش برد ميانتان ارتباط/زشت باشد در نظرها روي تو/دور گرداند ز دلها خوي تو/تو مبادا با رقيبان خو كني /رو به غير آري و ترك او كني/در دلت بيند اگر سوداي غير/يا بجاي او در آنجا جاي غير/غم فرستد تا دلت را خون كند/ خون كند و زديده ات بيرون كند/با رقيبان بيندت گر در سخن /بر زند مشتي زغيرت بر دهن/