پيام

باد صبا
88/12/16

+ گويا باهم قراري داشتيم اما گويا چندان اعتنايي نمي شود امروز آمده ام بگويم كه راجع به اين دو آيه هرچه كه مي دانيد بنويسيد . آيه 6 و 7 سوره بقره

باد صبا 88/12/17

ان الذين كفروا سواء عليهم ءأنذرتهم أم لم تنذرهم لا يؤمنون. ختم الله علي قلوبهم و علي سمعهم و علي ابصارهم غشاوه و لهم عذاب عظيم

ترجمه :به راستى آنان كه كفر ورزيدند تفاوتشان نكند چه انذارشان كنى يا انذارشان نكنى ايمان نمى‏آورند.خداوند بر دلهاى آنان، و بر شنوايى ايشان مُهر نهاده و بر ديدگانشان پرده‏اى است و آنان را عذابى بزرگ است‏

خوب دوستان عزيز گويا قصد ندارند ما از اطلاعاتشان استفاده كنيم خوب بهتر است من سخن علما را راجع به آيات بالا بنويسم و باهم استفاده كنيم راجع گروه اول كه همان متهقين هستند در آيات اول تا 5 سوره بقره صحبت كرديم وحال نوبت ميرسد به گروه دوم ، كافران لجوج و سرسخت

گروه دوم ، كافران لجوج و سرسخت . اين گروه درست در نقطه مقابل متقين و پرهيزگاران قرار دارند و صفات آنها در دو آيه فوق به طور فشرده بيان شده است . در نخستين آيه مى گويد آنها كه كافر شدند (و در كفر و بى ايمانى سخت و لجوجند) براى آنها تفاوت نمى كند كه آنانرا از عذاب الهى بترسانى يا نترسانى ايمان نخواهند آورد (ان الذين كفروا سواء عليهم ء انذرتهم ام لم تنذرهم لا يؤ منون ).

گروه اول از هر نظر با تمام حواس و ادراكات آماده بودند كه پس از دريافت حق آن را پذيرا شوند و از آن پيروى كنند. ولى اين دسته چنان در گمراهى خود سرسختند كه هر چند حق براى آنان روشن شود حاضر به پذيرش نيستند، قرآنى كه راهنما و هادى متقين بود، براى اينها بكلى بى اثر است

بگوئى يا نگوئى ، انذار كنى يا نكنى بشارت دهى يا ندهى ، اثر ندارد، اصولا آنها آمادگى روحى براى پيروى از حق و تسليم شدن در برابر آن را ندارند. آيه دوم اشاره به دليل اين تعصب و لجاجت مى كند و مى گويد: آنها چنان در كفر و عناد فرو رفته اند كه حس تشخيص را از دست داده اند

((خدا بر دلها و گوشهايشان مهر نهاده و بر چشمهاشان پرده افكنده شده )) (ختم الله على قلوبهم و على سمعهم و على ابصار هم غشاوة ). به همين دليل نتيجه كارشان اين شده است كه براى آنها عذاب بزرگى است (و لهم عذاب عظيم ). به اين ترتيب چشمى كه پرهيزگاران با آن آيات خدا را مى ديدند، و گوشى كه سخنان حق را با آن مى شنيدند، و قلبى كه حقايق را بوسيله آن درك مى كردند در اينها از كار افتاده است

عقل و چشم و گوش دارند، ولى قدرت درك و ديد و شنوائى ندارند! چرا كه اعمال زشتشان و لجاجت و عنادشان پردهاى شده است در برابر اين ابزار شناخت . مسلما انسان تا به اين مرحله نرسيده باشد قابل هدايت است ، هر چند گمراه باشد، اما به هنگامى كه حس تشخيص را بر اثر اعمال زشت خود از دست داد ديگر راه نجاتى براى او نيست ، چرا كه ابزار شناخت ندارد و طبيعى است كه عذاب عظيم در انتظار او باشد.

خوب شما كه شركت نمي كنيد در بحث اما من به جاي شما سؤالي را كه اغلب در اين موارد پرسيده مي شود را جواب مي دهم . آيا سلب قدرت تشخيص ، دليل بر جبر نيست ؟ نخستين سؤ الى كه در اينجا پيش مى آيد اين است كه اگر طبق آيه فوق خداوند بر دلها و گوشهاى اين گروه مهر نهاده ، و بر چشمهاشان پرده افكنده ، آنها مجبورند در كفر باقى بمانند، آيا اين جبر نيست ؟

شبيه اين آيه در موارد ديگرى از قرآن نيز به چشم مى خورد، با اين حال مجازات آنها چه معنى دارد؟ پاسخ اين سؤ ال را خود قرآن داده است و آن اينكه اصرار و لجاجت آنها در برابر حق و ادامه به ظلم و بيدادگرى و كفر سبب مى شود كه پرده اى بر حس تشخيص آنها بيفتد،

در سوره نساء آيه 155 مى خوانيم : بل طبع الله عليها بكفرهم : خداوند بواسطه كفرشان ، مهر بر دلهاشان نهاده ! و در سوره مؤ من آيه 35 مى خوانيم : كذلك يطبع الله على كل قلب متكبر جبار: اينگونه خداوند مهر مى نهد بر هر قلب متكبر ستمكار! و در سوره جاثيه آيه 23 چنين آمده است : افراءيت من اتخذ الهه هواه و اضله الله على علم و ختم على سمعه و قلبه و جعل على بصره غشاوة

آيا مشاهده كردى كسى را كه هواى نفس را خداى خود قرار داده ؟ و لذا گمراه شده ، و خدا مهر بر گوش و قلبش نهاده و پرده بر چشمش افكنده است . ملاحظه مى كنيد كه سلب حس تشخيص و از كار افتادن ابزار شناخت در آدمى در اين آيات معلول عللى شمرده شده است ، كفر، تكبر، ستم ، پيروى هوسهاى سركش لجاجت و سرسختى در برابر حق ، در واقع اين حالت عكس العمل و بازتاب اعمال خود انسان است نه چيز ديگر

اصولا اين يك امر طبيعى است كه اگر انسان به كار خلاف و غلطى ادامه دهد تدريجا با آن انس مى گيرد، نخست يك حالت است ، بعدا يك عادت مى شود، سپس مبدل به يك ملكه مى گردد و جزء بافت جان انسان مى شود، گاه كارش به جائى مى رسد كه بازگشت بر او ممكن نيست ، اما چون خود آگاهانه اين راه را انتخاب كرده است مسئول تمام عواقب آن مى باشد بى آنكه جبر لازم آيد

درست همانند كسى كه آگاهانه با وسيله اى چشم و گوش خود را كور و كر مى كند تا چيزى را نبيند و نشنود. و اگر مى بينيم اينها به خدا نسبت داده شده است به خاطر آنست كه خداوند اين خاصيت را در اينگونه اعمال نهاده است (دقت كنيد) عكس اين مطلب نيز در قوانين آفرينش كاملا مشهود است

يعنى كسى كه پاكى و تقوا، درستى و راستى را پيشه كند، خداوند حس تشخيص او را قويتر مى سازد و درك و ديد و روشن بينى خاصى به او مى بخشد، چنانكه در سوره انفال آيه 29 مى خوانيم : يا ايها الذين آمنو ان تتقوا الله يجعل لكم فرقانا: اى مؤ منان اگر تقوا پيشه كنيد خداوند فرقان يعنى وسيله تشخيص حق از باطل را به شما عطا مى كند

اين حقيقت را در زندگى روزمره خود نيز آزموده ايم ، افرادى هستند كه عمل خلافى را شروع مى كنند، در آغاز خودشان معترفند كه صددرصد خلافكار و گنهكارند، و به همين دليل از كار خود ناراحتند، ولى كم كم كه با آن انس گرفتند اين ناراحتى از بين مى رود، و در مراحل بالاتر گاهى كارشان به جائى مى رسد كه نه تنها ناراحت نيستند بلكه خوشحالند و آن را وظيفه انسانى و يا وظيفه دينى خود مى شمرند!

خوب عزيزان اگر سؤالي نظر موافقي نظر مخالفي داريد با ادله روشن منتظرتان هستيم حوصله به خرج داده در بحث شركت كنيد

سلام، خدا خيرتون بده. ماشاءالله همه چيز رو خودتون بيان كردين. بنده با اجازتون وارد جزئيات ميشم.. با استناد به تفسير مبارك نور. يا علي!

مراد از قلب در قرآن، روح و مركز ادراكات است. سه نوع قلب را قرآن معرّفى مى‏كند: قلب سليم، قلب منيب و قلب مريض.

ويژگى‏هاى قلب سليم الف: قلبى كه در آن جز خدا نيست. «ليس فيه احد سواه» ب: قلبى كه پيرو راهنماى حقّ، توبه كننده از گناه و تسليم حقّ باشد. ج: قلبى كه از حبّ دنيا، سالم باشد. د: قلبى كه با ياد خدا، آرام مى‏گيرد. ه: قلبى كه در برابر خداوند، خاشع است.

البتّه قلب مؤمن، هم با ياد خداوند آرام مى‏گيرد و هم از قهر او مى‏ترسد. «اذا ذُكر اللّه وَجِلَت قلوبهم» همانند كودكى كه هم به والدين آرام مى‏گيرد و هم از آنان حساب مى‏برد.

ويژگى‏هاى قلب مريض الف: قلبى كه از خدا غافل است ولايق رهبرى نيست. «لاتطع من اغفلنا قلبه» ب: دلى كه دنبال فتنه و دستاويز مى‏گردد. «فاما الذين فى قلوبهم زيغ فيتبعون ما تشابه منه ابتغاء الفتنة» ج: دلى كه قساوت دارد. «جعلنا قلوبهم قاسية» د: دلى كه زنگ گرفته است. «بل ران على قلوبهم ما كانوا يكسبون» ه: دلى كه مهر خورده است. «طبع اللّه عليها بكفرهم»

ويژگى قلب منيب قلب منيب، آن است كه بعد از توجّه به انحراف وخلاف، توبه وانابه كرده و به سوى خدا باز گردد. ويژگى بارز آن تغيير حالات در رفتار وگفتار انسان است.

حال ببينيم در قرآن براي قلب كفار چه ويژگي هايي بيان شده است:

خداوند در آيات قرآنى، نه صفت براى قلب كفّار بيان كرده است: الف: انكار. «قُلوبُهم مُنكِرة» ب: تعصّب. «فى قلوبهم الحَميّة» ج: انحراف. «صَرفَ اللّه قُلوبهم» د: قساوت. «فَويلٌ لِلقاسيَة قلوبهم» ه : موت. «لا تَسمعُ المَوتى»

و: زنگار. «بَل رانَ على قلوبهم» ز: مرض. «فى قلوبهم مَرض» ح: ضيق. «يجعلْ صَدره ضَيّقاً» ط: طبع. «طَبع اللّه عليها بكفرهم» قلب انسان، متغيّر است.

لذا مؤمنان اينچنين دعا مى‏كنند: «ربّنا لاتزغ قلوبنا بعد اذ هديتنا» خدايا! دلهاى ما را بعد از آنكه هدايت نمودى، منحرف مساز. امام صادق عليه السلام مى‏فرمودند: اين جمله (آيه) را زياد بگوييد و خود را از انحرافات در امان ندانيد.

1- درك نكردن حقيقت، بالاترين كيفر الهى است. «ختم اللَّه على قلوبهم» 2- كفر و الحاد، سبب مهر خوردن دلها و گوش‏هاست. «الذين كفروا... ختم اللَّه» 3- در اثر كفر، امتيازات اساسى انسان (درك حقايق و واقعيّات) سلب مى‏شود. «الّذين كفروا... ختم اللَّه»

4- كيفر الهى، متناسب با عمل ماست. «الّذين كفروا... ختم اللَّه» جزاى كسى كه حقّ را فهميد وبر آن سرپوش گذاشت، آن است كه خدا هم بر چشم، گوش، روح و فكرش سرپوش گذارد. در واقع انسان، خود عامل بدبختى خويش را فراهم مى‏كند. امام رضا عليه السلام فرمود: مُهر خوردن، عقوبت كفر آنهاست.

لايك براي نظرات آقاي جعفري واقعا استفاده كرديم ديگر عزيزان هم ياد گرفته در بحث شركت كنيد حتي اگر براي شركت در بحث لازم ديديد كتابي هم مطالعه كنيد . ما همچنان منتظريم

آرياناي عزيز با اجازتون من رفع زحمت مي كنم. ان شاءالله از صحبت هاي دوستان در اين زمينه استفاده مي كنيم.

خواهش مي كنم شب خوبي داشته باشيد در پناه حضرت حق

شب همگي بخير. التماس دعا.يا علي!

چقدر دوست داشتم که وقت داشتم توي اين بحث شرکت مي کردم...بهرحال لايک براي فيد خانم آريانا و نظرات ايشون و نظرات آقاي جعفري...خدا قوت

ممنون آقاي قديري اما شما هر زمان كه فرصت داشتيد ما از نظراتتون استفاده مي كنيم

♥يک زوج خوشبخت

محبان الحسن

خانه تاب